Η συλλογή Sportmax Άνοιξη Καλοκαίρι 2024 αναδύεται από μια κατοπτρική αντανάκλαση στις ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ καθώς και στην ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ, ανιχνεύοντας μια αναλογία μεταξύ των εποχιακών κύκλων και της εξίσου κυκλικής μάχης μεταξύ παράδοσης και εξέλιξης, την ιδέα της αέναης αναγέννησης, την επαναφορά της ατομικής και συλλογικής συνείδησης, θέτοντας ταυτόχρονα υπό αμφισβήτηση τον πυρήνα του τι σημαίνει “φυσικό” έναντι “πολιτισμικού” σε έναν κόσμο που παλεύει με τη συμφιλίωση των δύο εννοιών ή τη διατήρησή τους σε τέλεια ισορροπία. Ο σημερινός κόσμος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ταχεία πρόοδο της προηγμένης τεχνολογίας και των εξελιγμένων gadgets, κακομαθημένος και εθισμένος στις πολλαπλές λειτουργίες των ψηφιακών πλατφορμών, διαμορφωμένων για να τον έχουν αλγοριθμικά συνδεδεμένο με την ταχύτητα και την άμεση ικανοποίηση, υπνωτισμένο από το κοινότυπο ενώ χάνει την επαφή με το μυστικιστικό ή τη στοχαστική πλευρά των πραγμάτων. Αν αποχωριστούμε τον στοχασμό, κινούμαστε επικίνδυνα προς την απευαισθητοποίηση, γινόμαστε περισσότερο ηδονοβλεψίες παρά συμμετέχοντες, περισσότερο τεχνικοί παρά ποιητές, περισσότερο ακόλουθοι παρά αντισυμβατικοί.

Σε έναν μετα-νατουραλιστικό κόσμο, ενώ προσπαθούμε να συλλάβουμε και να “διασώσουμε” μια συγκεκριμένη αίσθηση “φυσικότητας” γύρω μας, εξακολουθούμε να το κάνουμε με το να περιορίζουμε τεχνητά τη φύση, να την επιμελούμαστε προσεκτικά και να την προβάλλουμε εμμονικά, είτε πίσω από το γυαλί ενός εργαστηριακού σωλήνα, μιας διαδραστικής μουσειακής βιτρίνας, μιας βιτρίνας καταστήματος ή μιας οθόνης smartphone.  Έτσι, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Η φύση, όπως ακριβώς οι αρχαίες τελετουργίες, οι παραδόσεις και η χειροτεχνία, θα γίνει επίσης το “memento mori” ενός κόσμου εξαφανισμένων θαυμάτων, στον οποίο τα τεχνητά παραγόμενα αντίγραφα θα είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούμε να βιώσουμε τη ζωή στο μέλλον; Υπάρχει μέλλον χωρίς αναγνώριση του παρελθόντος; Είναι το τεχνητό το νέο φυσικό; Είναι η επιστήμη η νέα τέχνη;

Αν αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται στο επίκεντρο της αφήγησης της συλλογής, τότε βρίσκει επίσης απήχηση στην ιαπωνική αισθητική και τις διάφορες ενσαρκώσεις της ως στιλιστικό κίνημα σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, επηρέασε έντονα τον οργανικό δυναμισμό της Art Nouveau και τη μόδα της Belle Epoque και αργότερα αφομοιώθηκε στην στιλιζαρισμένη δεκαετία του 1920, μέχρι την πιο πρόσφατη επανεμφάνισή του στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ενέπνευσε το ποιητικό φουτουριστικό κύμα εκείνης της περιόδου, που αγκαλιάστηκε από αμέτρητους ανερχόμενους και αφιερωμένους καλλιτέχνες στη μουσική, τον κινηματογράφο και τη μόδα (όπως η Björk ή η Madonna). Η έμπνευση εδώ μεταφράζεται κυρίως ως μια ευλαβική αναζήτηση της καθαρότητας και των αντιθέσεων – εξερεύνηση μιας γεωμετρικής σιλουέτας που προκύπτει από την  ανταγωνιστική ισορροπία μεταξύ ελέγχου και αφηρημένης τέχνης, την τέλεια αρχιτεκτονική συμμετρία ενός κιμονό και τις ασυμμετρίες που συναντώνται στη φύση. Πρόκειται για την εκ νέου μελέτη του τελετουργικού ενδυματολογικού κώδικα της γκέισας, την αποδόμηση των στρωμάτων του και τη ζώνη “Obi” που εμφανίζεται σε διάφορες μορφές και ενδυματολογικές ερμηνείες. Είναι η οικονομία της λεπτομέρειας, η τόλμη… του όγκου και η αποδοχή της ωμότητας που βασίζεται στην αποδοχή της παροδικότητας και της ατέλειας του Wabi-Sabi.

Σε μια κλινική ατμόσφαιρα, το λευκό ζωντανεύει σε όλες τις αποχρώσεις -από το οπτικό έως της βανίλιας- μέσα από υφές και εφέ φωτός, με ακριβείς πινελιές όξινων και απαλών υδάτινων αποχρώσεων που επιχειρούν να “τρυπώσουν” και να δώσουν ζωή στον κατά τα άλλα αποστειρωμένο χαρακτήρα της σειράς. Τα δομημένα και ενισχυμένα υλικά εναλλάσσονται μεταξύ διαφόρων βαθμών γυαλιστερού σατέν, PVC και άλλων κομψών τεχνοκρατικών υλικών, ματ υφών, όπως βαμβακερά, λινά και συμπαγή χάρτινα υφάσματα ή διαφάνειες. Τα κουμπώματα Velcro χρησιμοποιούνται παντού ως κυρίαρχη λεπτομέρεια, δημιουργώντας ένταση μεταξύ μίνιμαλ κομψότητας και μπρουταλιστικής χρηστικότητας. Τα prints είναι δανεισμένα από τα έργα του Τσέχου καλλιτέχνη Krištof Kintera. Τα έργα “Postnaturalia” του Kintera – μια δυστοπική επανασχεδίαση ενός βοτανικού “Herbarium” με φτερά από ηλεκτρονικά απόβλητα (που απηχούν το ημερολόγιο Herbarium της Emily Dickinson) – αποτέλεσαν κεντρική έμπνευση από την αρχή και ο καλλιτέχνης μοιράστηκε απλόχερα την έμπνευση του για να μας βοηθήσει να ολοκληρώσουμε και να απεικονίσουμε τη συνολική ιδέα της συλλογής.